چگونگی عملکرد حس بویایی 

احساس بویایی - مانند حس چشایی - بخشی از سیستم chemosensory یا حسگرهای شیمیایی است. توانایی شما برای بوییدن مربوط به عملکرد سلول های حسی تخصصی شده‌ای به نام نورون­های حسی بویایی است که در قسمت کوچکی از بافت بالایی داخل بینی قرار دارند. این سلول ها به طور مستقیم به مغز متصل می­شوند.

هر نورون بویایی یک گیرنده بو دارد. مولکول های میکروسکوپی آزاد شده توسط مواد شیمیایی موجود در اطراف ما – چه قهوه در حال دم شدن و چه درختان کاج جنگل - این گیرنده ها را تحریک می­کند.

هنگامی که نورون­ها مولکول­ها را تشخیص ­دهند، پیام هایی به مغز می­فرستند تا آن بو را شناسایی ­کند. تعداد بوهای موجود در محیط از این گیرنده ها بیشتر است و هر مولکول آزاد شده ممکن است چندین گیرنده را تحریک کرده و بازنمایی منحصر بفردی را در مغز ایجاد کند. این بازنمایی­ها توسط مغز به عنوان یک بوی خاص ثبت می­شوند.

بوها از طریق دو مسیر به نورون­های حسی بویایی می­رسند. راه اول از طریق مجرای بینی بوده و مسیر دوم از طریق کانالی است که سقف گلو را به بینی متصل می­کند. جویدن مواد غذایی رایحه‌هایی را آزاد می­کنند که از طریق کانال دوم به نورون های حسی بویایی دسترسی می‌یابند. اگر کانال مانند زمانی که بینی در اثر سرماخورگی یا آنفولانزا پر می‌شود، مسدود شده باشد، این رایحه‌ها نمی­توانند به سلول­های حسی که توسط بوها تحریک می­شوند، منتقل شوند. در نتیجه فرد توانایی لذت بردن از عطر و طعم غذا را نیز از دست می دهد. در این معناست که حواس بویایی و چشایی در تعامل با یکدیگر عمل می‌کنند.

بدون نورون‌های حسی بویایی، تمایز طعم‌های آشنایی مانند شکلات یا مرکبات دشوار است. بدون بو، غذاها یا طعم و مزه ندارند و یا این مزه بسیار کم خواهد بود. گاهی اوقات افراد به این دلیل به پزشک مراجعه می کنند که تصور دارند حس چشایی انها دچار مشکل شده، در حالیکه با انجام آزمایشات مشخص می‌شود که آنها درواقع اختلال بویایی دارند!

حسی بویایی نیز تحت تاثیر عاملی بهنام حس رایج شیمیایی است. این حس هزاران پایانه عصبی را به ویژه در سطوح مرطوب چشم، بینی، دهان و گلو درگیر می‌کند. این پایانه‌های عصبی به افراد کمک می‌کنند تا مواد حساسیت‌زا– مانند ایجاد اشک توسط پیاز و یا خنکی طراوت‌بخش نعنا - را احساس کنید.