حس بویایی در پرندگان

موجودات زنده عموما" حس هایی را در خود پرورش می دهند که برای بقای آنها ضروری است. اندامهای حسی در پرندگان دارای شدت ها و ضعف هایی است که در بعضی بشدت توسعه یافته و در برخی در حالت ابتدایی قرار دارد.

بینایی و شنوایی بطور کلی مهمترین حس های پرندگان هستند اما وضعیت حس بویایی در پرندگان تکامل نیافته و کاملا ابتدایی است. حس بویایی برای بقای پرندگان چندان اهمیتی ندارد. لوب های بویایی در پرندگان کوچک است (به غیر از گونه ای لاشخور و پرندگان مهاجر که دارای حس بویایی بالایی هستند) وانتخاب یا رد مواد غذایی احتمالا به جوانه های چشایی سقف دهان و کناره های زبان بستگی دارد نه به سوراخهای بینی پرنده، در سالهای اخیر مطالعات دانشمندان نشان داده است هر چه لوب های بویایی oflactory lobesمغز یک پرنده بزرگتر و توسعه یافته تر باشد این پرنده می تواند بوهای بیشتروبا دقت بهتری حس کند.

بیشتر پرندگان دارای دو سوراخ بینی بر روی قاعده بالایی منقار نزدیک به سر هستند و در پرندگانی که حس بویایی پیشرفته تری دارند این سوراخها رشد یافته تر هستند و در نزدیکی نوک منقار آنها قرار دارند.

از مجموعه تجربیات دانشمندان در این مورد نتیجه بدست آمده این است که برخلاف حس بینایی، حس بویایی پرندگان بسیارضعیف است یک دلیل برای اثبات این مطالب باز شدن سوراخها در منقار شاخی و خشک پرندگان است . این در حالی است که پستانداران که در بین جانوران دارای قوی ترین حس بویایی هستند سوراخهای بینی طویل و مرطوب دارند و سلولهای بویایی مخاط بینی در سطح وسیع و مرطوب پراکنده است.

اما در کل استثناتی نیز وجود دارد. بطورمثال پرنده ای بنام کیوی kiwi برای یافتن کرم های خاکی از حس بویایی خود استفاده می کند و نیز مرغ دریایی که می تواند بوی ماهی های شناور در قسمت سطحی دریا را احساس نمایند. لاشخورها نیز دارای حس بویایی بالایی هستند و پرنده دریایی قطب جنوب و پنگوئن ها به کمک حس بویایی قوی خود می توانند جفت و لانه خود را حتی در تاریکی پیدا کنند.