حس چشایی زنبور عسل و تفاوت آن با انسان

زنبور عسل دارای 170 گیرنده بویایی می باشد. غذا و خوراک زنبور عسل بسیار محدود بوده و از شهد و گرده گل منحصراً تشکیل می گردد. بنابراین باید حدس زد که حس چشایی وی نیز ضعیف است، چون طبیعت از نعمت های خوردنی فراوان خود فقط همین ۲ نوع غذا را در اختیارش گذاشته که برای رشد و زندگی زنبور عسل کافی نیز هست. اما در عمل وضع به طریق دیگری است. حس چشایی زنبور عسل طوری است که مثل انسان قادر به تشخیص مزه های شیرین، ترش، تلخ و شور است. حس چشایی شیرینی وی از انسان ضعیف تر می باشد. هرگاه در یک لیتر آب ۲۰ گرم شکر مخلوط کنیم برای پروانه ها و ماهی ها و انسان شیرین ولی برای زنبور عسل بی مزه خواهد بود. البته این کار نیز حکمت خودش را دارد. چون این وضع باعث شده تا:


1. زنبور عسل دنبال شهدهایی که کمتر مواد قندی دارند نرفته و تنها در جستجوی شهدهای  غلیظ باشد. در نتیجه انرژی که وی برای حمل هر کیلو عسل به کندو صرف می کند خیلی کمتر می شود.
2. ‌تبدیل کردن شهد غلیظ به عسل نیز به زمان و انرژی کمتری نیاز دارد که این هم به نفع زنبور عسل است.
3. بدین طریق وی قادر است که در واحد زمان مقدار عسل زیادتری به کندویش بیاورد.
بد نیست که این موضوع را نیز در اینجا متذکر شوم که قوی ترین حس چشایی مزه شیرین را پروانه ها دارند.


بیش از ۲۵ نوع از قندها در دهان ما شیرین و از نظر زنبور عسل بی مزه اند. به طور مثال قند فروکتوز در دهان زنبور عسل شیرین و قند ساکارین بی مزه است. در صورتی که هر دوتایشان در دهان انسان شیرین و حتی به یک اندازه شیرینند. اگر مقدار زیادی ساکارین را با آب مخلوط کرده و در اختیار زنبور قرار دهید، هر اندازه گرسنه هم باشد باز از آن نمی خورد چون در ذائقه اش چیزی جز آب خالص حس نمی کند. قندهای موجود در شهد گل هایی که مورد استفاده ی زنبور عسل هستند، همگی از انواعی تشکیل شده اند که از نظر وی شیرینند. هر چه مقدار درصد قند شهد زیادتر باشد، زنبور عسل زودتر به سمتش جلب می شود.
 
حس چشایی مزه تلخ در زنبور عسل خیلی ضعیف است. به طوری که هرگاه در شربت آنقدر مواد تلخ کننده مثل کنین مخلوط کنید که از نظر انسان تلخ و غیر قابل خوردن باشد، زنبور آن را بدون احساس کوچک ترین ناراحتی خورده و یا به کندویش حمل می کند.