مبتلایان به اوتیسم، بوها را از فاصله بیشتری حس می‌کنند.
اوتیسم با عملکرد بالا (High-functioning autism) و سندروم آسپرگر (Asperger syndrome) دو انتهای طیف اوتیسم (ASC) را تشکیل می‌دهند. بیمارانی که دارای اوتیسم با عملکرد بالا هستند معمولا حساسیت بالایی از خود نشان می‌دهند (حواس پنجگانه‌ی آنها قوی‌تر از انسان‌های عادی است). مثلاً این بیماران از راه رفتن روی چمن امتناع می‌ورزند، زیرا بوی آن به شدت آنها را آزار می‌دهد و یا از پوشیدن لباس‌های جدید خودداری می‌کنند، چون نمی‌توانند بافت متفاوت لباس را تحمل کنند. حتی گزارشاتی مبنی بر این که این بیماران صدای عبور جریان برق از دیوارها را می‌شنوند نیز وجود دارد.
در مطالعه‌ای که محققان دانشگاه کمبریج در سال 2014 انجام دادند، سعی کردند حساسیت بویایی در بیماران طیف اوتیسم و نیز ارتباط حساسیت با صفات مبتلایان به آن را بررسی کنند. برای این آزمایش دو گروه 17 نفره، گروه اول مبتلایان به اوتیسم (با میانگین سنی 37.9 سال) و گروه دوم افراد سالم (با میانگین سنی 27.2 سال) انتخاب شدند. سپس با آزمون تست الکل (Alcohol Sniff Test)، متوسط فاصله‌ای که فرد می‌تواند بو را حس کند، اندازه گیری شد. انجام این آزمون به این صورت است که ابتدا چشمان فرد بسته شده و یک پنبه‌ی آغشته به الکل 70 درصد در مقابل شکم و درست زیر بینی او قرار داده می‌شود و در هر دم و بازدم، 1 سانتی‌متر به بینی او نزدیک‌تر می‌شود، تا جایی که فرد بتواند بو را حس کرده و آن را اعلام کند.
نتیجه‌ی این آزمایش نشان داد که بیماران اوتیسمی در فواصل بیشتری (میانگین فاصله 24.1 سانتی متر) بو را حس می‌کنند. در حالی که افراد سالم برای حس کردن بو باید فاصله‌ی کمتری (میانگین فاصله 14.4 سانتی‌متر) از منبع بو داشته باشند. این تحقیق، حساس‌تر بودن حس بویایی بیماران مبتلا به اوتیسم را تأیید می‌کند.
منبع:
