اختلال بویایی در بیماری اوتیسم
اوتیسم یا درخودماندگی: Autism) نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص میشود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز میکند و علّت اصلی آن ناشناختهاست. این اختلال در پسران شایعتر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارتهای ارتباطی تأثیر میگذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیتهای مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار میسازد. در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده میشود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخهای غیرمعمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده میشود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیتهای غیر معمول دیده شود. هستهٔ مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.
بیماری طیف اوتیسم نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی- کلامی غیرطبیعی مشخص میشود. علّت اصلی این بیماری ناشناخته است و علائم آن معمولا از 9 ماهگی قابل تشخیص است. اما در 2 الی 3 سالگی کاملا مشخص میشود، مگر در موارد بسیار خفیف که ممکن است در نوجوانی یا جوانی تشخیص داده شود.
طبق تحقیقات مختلفی که تاکنون انجام شده بیماران اوتیسمی معمولاً در حواس پنجگانهی خود تفاوتهایی را با افراد معمولی نشان دادهاند. اگرچه که این تحقیقات در رابطه با حس بویایی کمتر از سایرحواس، صورت گرفته است، ولی گزارشات ارتباط قابل توجهی میان اختلالات حس بویایی و اوتیسم را مشخص میکند.
محققین دانشگاه ویزمان در تحقیقی که در سال 2015 انجام دادند، به تفاوت آشکاری میان الگوی بو کشیدن کودکان معمولی و کودکان مبتلا به اوتیسم دست یافتند. شواهد گذشته نشان میدهند که افراد مبتلا به اوتیسم دارای نقص در مدلهای عملی داخلی (IAM) که همان الگوهای مغزی هماهنگ کنندهی احساس و عمل هستند، میباشند.
منبع:
https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%88%D8%AA%DB%8C%D8%B3%D9%85